Aileden Uzakta Üniversite Hayatı

Merhabalar,

   Bugün dışarda okumak nasıl, yurt hayatı ve ilk haftadan bahsetmek istedim!

 Üniversiteyi kazandığım müjdesini buradan vermiştim, sevincimi anlatmıştım fakat bu mutluluğun görünmeyen tarafı varmış öğrendim. Gitmeme son 3 gün kala beni bir stres sarmıştı zaten, uykusuz kalıyordum, düşüncele içinde...

   Oda arkadaşım nasıl birisi olacak, ailemden ilk kez ayrı kalacağım, alışabilir miyim? Pazar günü hep beraber çıktık yola, eşyalarımı yerleştirdim, dayımlara akşam yemeğine gittik her şey son derece normal. Oda arkadaşım ilk gün halasına kalmaya gitmiş, geldik odaya annemle. Bir ağlama aldı bizi, babamla vedalaşmaya bile inemedim. Tek başıma bir oda da kalmıştım. Yolda annem arıyordu, sesini duyar duymaz başlıyorum ağlamaya. Arkadaşım arıyor başlıyorum ağlamaya. Tüm gece en az 5-6 kez uyandım.

Beril , sayesinde öğrendiğim bir şeyi denedim. İlk gece yastığın altına anahtar koymak, bilinçaltımın bir oyunu sanırım bilemiyorum ama doğru çıktı; gördüm rüyamda. Sabah uyandığım da ise kahvaltım, 2 zeytin oldu. Çok aileci bir insanım ben, siz öyle misiniz bilmiyorum ama zorlandım. Hatta herkes, insanlar ailesinden kaçtığına seviniyor, sen aileni istiyorsun dedi.

 Sonrasında okula gittim, sınıfım tam bir faciaydı bunu görünce beni bir ağlama krizi daha tuttu. Neyse ki yanlış sınıfa girmişim. A ve b olarak ayrılmış gruplar.

   Bu arada oda arkadaşımla da tanıştım, okul öncesi öğretmenliği okuyormuş. Çok sevdim. Kapımızın yan odayla ortak açıldığı bir balkon var, akşam oradaki kızlarla tanışma fırsatımız oldu. Benim içinde her şey değişti. Birden alıştım. Ağlayan, sürekli telefon ile annesi arayan Emoş telefonu eline almayı unuttu. Diğer gün kendi sınıfımı teftişe gittim. İlk hafta yoklama alınmadığı için, evime gitme kararı almıştım. Sınıfım beni mutlu etti. Ama kimseyle iletişime geçmedim, ilk haftadan olmaz öyle şeyler bana göre değil. Bu doğru insan demem gerek. Ama üniversite diye sevinmeyin, çoğu aklını lisede bırakıp gelmiş, hayalinizdeki gibi falan değil.


 Yurdum toplamda 35 kişilik ama şu an 20 kişiyiz. Ve yurdun en ses getiren, en çok eğlenen; geceleri uyutmayan 4lüsü olduk. Aparta eve niye çıkmadın derseniz, buradan bir arkadaşımla çıkacaktık ki habersizce Kyk başvurusu yapmış. Tek başıma korkarım ve ilk sene yalnız yapamayacağım için vazgeçme zorunda kaldım. Ama şimdi 4 gündür evdeyim ve yine son gün ağlama krizlerim başladı. Her hafta eve gelmeyin, ben olmayın! Yoksa bu sorun okul bıraktıracak nitelikte. Ben tek yaşamak istiyorum, hayallerim triplerine girip uzaklara gitmeyin(uzaklar dediğim her hafta eve geliyorum 2.5 saat) Evinizde durun, annenizin dibinde okuyun.